Ολοκληρώθηκαν τα 53α Δημήτρια

Ραντεβού το Φθινόπωρο του 2019… για μια ακόμη ανάσα στον πολιτισμό!

Ήταν σίγουρα μια ανάσα στον πολιτισμό. Από τις 29 Σεπτεμβρίου έως τις 21 Οκτωβρίου, τα 53α Δημήτρια, έδωσαν στην πόλη εκείνον τον παλμό που της αρμόζει. Θέατρο, Μουσική, Χορός, Κινηματογράφος, Εικαστικά, Workshops, Ημερίδες, Εκθέσεις, Performances και ένα πρωτόγνωρο showcase μας θύμισαν πως οι τέχνες μπορούν να μας ενώσουν, να μας απαλύνουν κάθε δύσκολη πτυχή της καθημερινότητάς μας, να μας δείξουν πλευρές της Θεσσαλονίκης που δεν είχαμε ανακαλύψει, να μας γνωρίσουν ανθρώπους από την Ελλάδα και τον κόσμο που δεν θα είχαμε συναντήσει αλλιώς.

Τα 53α Δημήτρια ήταν λοιπόν όλα όσα είδαμε, όλα όσα ακούσαμε και κυρίως όλα όσα μοιραστήκαμε!

Ήταν…

… οι λέξεις του Philippe Forget στο Ζέιτενλικ, οι εικόνες από το Ζωντανό Θέατρο του 1968, το εικαστικό σχόλιο του Μανώλη Μπαμπούση στο Αλατζά Ιμαρέτ, οι μαριονέτες στο θεατρικό «Dust» των Δανών, η φιγούρα του «Αρίστου» που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παπαγεωργίου, η υπέροχη εκκεντρικότητα του Φίλιππου Τσιτσόπουλου, η εγκατάσταση σύγχρονων εικαστικών για τα ζητήματα που αφορούν την Ευρώπη, «Το ημερολόγιο ενός τρελού» που μας ήρθε από την Ουγγαρία, η μουσική παράδοση της Μεσογείου μέσα από το δημιουργικό φίλτρο του Στέλιου Χατζηκαλέα, ο «Οιδίποδας» έτσι όπως τον σκηνοθέτησε ο Χρήστος Σουγάρης, η Frida Kahlo ειδωμένη από την ματτιά της Κατερίνας Δαμβόγλου, το εύθραυστο της ανθρώπινης φύσης από το δίδυμο Jukstapoz, η έκθεση-παρουσίαση της ζωής, της προσφοράς στην τέχνη και της στήριξης των καλλιτεχνών… ενός χαρισματικού, ξεχωριστού ανθρώπου, του Αλέξανδρου Ιόλα, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και πως όλο αυτό αντικατοπτρίζεται στο σήμερα, οι σιωπές από το «Mute» του Γιώργου Αδαμαντιάδη, οι σκηνοθετικές υφάνσεις του Σάββα Στρούμπου… «Περιμένοντας τον Γκοντό», τα διδάγματα του Βασίλη Αμανατίδη για τον ερωτικό αποχωρισμό, το workshop και η Performace της Catherine Bay που γέμισαν την πόλη Χιονάτες, «Το δαχτυλίδι της μάνας» με γεύση από την ζωή του Κρυστάλλη, οι μελωδίες της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης, οι μεταμορφώσεις του Ευριπίδη Λασκαρίδη στο «Relic», οι βιντεοσκοπημένες «Βάκχες» που μας έφερε η Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, η αλλιώτικη πισίνα της Αλεξάνδρας Κ*, το σαξόφωνο του Gilad Atzmon και το ούτι του Αλέκου Βρέτου, η προσφυγική συνθήκη χωρίς μελοδραματισμούς από το ΚΘΒΕ, η Ελευθερία Αρβανιτάκη με τους ΤΑΚΙΜ και την MOYSA επί σκηνής, η μοναξιά και ο έρωτας του Κοκτώ με πινελιά από τον Γιώργο Καύκα, οι γλάστρες της «Αναβλάστησης» από την ομάδα Eordaiart, η βρετανική παράσταση «Τα ζώα και τα παιδιά βγήκαν στους δρόμους», το υπερθέαμα της Karin Schafer «Iberia» από Αυστρία, το πιανίστικο πείσμα του Γιώργου Κοντραφούρη με σύγχρονες τάσεις, το αφιέρωμα στον Alfred Schnittke, η μαγεία της Μαρία Κάλλας φερμένη θεατρικά από την Γεωργία, τα ζωγραφικά έργα του Γιώργου Τούγια, η έκθεση «Η Πόλη μου: Η Ευρώπη», η υπεροχή του χορού των χεριών στο βελγικό «Cold Blood», το πλούσιο εικαστικό έργο του Κυριάκου Καμπαδάκη, τα σπουδαία σημεία από την ημερίδα για την Ευρώπη, τα ταγκό και τα βαλς από την Καμεράτα της Βιέννης, το σκοτεινό φόντο του βελγικού «Black Clouds» που έριξε την αυλαία.

Ήταν ακόμη…

… τα «Αθέατα όρια» του Πέτρου Ευσταθιάδη στην Casa Bianca, οι συνθέσεις γένους θηλυκού στην τριήμερη εκδήλωση «Γυναίκες που συνθέτουν στα Βαλκάνια», οι κραυγές των Συρίων καλλιτεχνών μέσα από την έκθεση «Stories Untold II», το «Kapani Project» που μας υποδέχθηκε και πάλι στην αγορά Καπάνι με μπόλικη τέχνη, το «7Ply Project» με την street κουλτούρα για σημαία, το «12ο TiSFF» με ταινίες μικρού μήκους χωρίς ταμπού… από το παράλληλο πρόγραμμα.

Δήλωση Έλλης Χρυσίδου / Αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Τεχνών Δήμου Θεσσαλονίκης

«Για μια ακόμη χρονιά, ολοκληρώθηκε το φεστιβάλ των Δημητρίων και μπορώ να πω με μεγάλη επιτυχία. Η όλη δουλειά των προηγούμενων χρόνων φάνηκε στην φετινή διοργάνωση. Μιλάμε για ένα φεστιβάλ με το δικό του αυξανόμενο κοινό, με σύγχρονο λόγο. Μιλάμε για ένα φεστιβάλ με ταυτότητα, αναγνωρίσιμο και ικανό να σταθεί σε διεθνές πλέον επίπεδο. Πολλά ακόμη πρέπει να γίνουν στο πλαίσιο της διοργάνωσης, αλλά και ως προς την εξωστρέφεια του θεσμού. Ωστόσο, μπορούμε να νιώθουμε ικανοποιημένοι γιατί καταφέραμε με απίστευτη δουλειά να διοργανώσουμε ένα φεστιβάλ ικανό να ανταγωνιστεί άλλα γνωστά διεθνή φεστιβάλ»

CABADAKIS: Honoris causa

Ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης και η Aντιδήμαρχος Πολιτισμού & Τεχνών Έλλη Χρυσίδου σας προσκαλούν την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2018, στις 20:00 στον Πολυχώρο Πολιτισμού της πρώην Σχολής Τεχνών και Επαγγελμάτων Χαμιδιέ – Ισλαχανέ στα εγκαίνια της έκθεσης CABADAKIS: Honoris causa σε επιμέλεια Αλέξανδρου Καμπαδάκη, Γιλόντας Παπανικολάου.

Διάρκεια έκθεσης: 19.10 – 30.12
Ώρες λειτουργίας: 09.00 – 14.00 Δευτέρα έως Παρασκευή Σάββατο – Κυριακή κλειστά

Σε συνεργασία με την Υπηρεσία Νεώτερων Μνημείων & Τεχνικών έργων του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Ολοκληρώθηκε το “1ο Θεατρικό Showcase” των 53ων Δημητρίων

showcase

Είχε διάρκεια έξι ολόκληρες μέρες. Είδαμε 10 θεατρικές παραστάσεις. Φιλοξενήσαμε καλλιτεχνικούς διευθυντές θεάτρων και σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου γενικότερα από την Ευρώπη και τα Βαλκάνια.

Από τις 5 έως τις 10 Οκτωβρίου παρακολουθήσαμε: «Frida κι άλλο», «Εσύ: Τα στοιχεία», «Οιδίπους», «Mute», «Περιμένοντας τον Γκοντό», «Το δαχτυλίδι της μάνας», «Relic», «After the campsite: Από δω κι εμπρός», «Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας» και βιντεοσκοπημένη παράσταση “Βάκχες” σε συνεργασία με την Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. Στο showcase παρευρέθηκαν σημαντικοί άνθρωποι του θεάτρου από διάφορες χώρες, εξάγοντας με αυτόν τον τρόπο το θεατρικό ταλέντο σε μέρη που διατηρούν μια ξεχωριστή θεατρική παράδοση.

Ειδικότερα, τα 53α Δημήτρια φιλοξένησαν τους εξής:Tomasz Kirenczuk, Artistic Director, International Theater Festival Dialog –Wroslaw από την Πολωνία. Nikolay Yordanov, Artistic Director, Varna International Festival από την Βουλγαρία. Haris Pasovic, Artistic Director, Mittlefest από την Ιταλία. Ivan Medenica, Artistic Director, Bitef Festival από την Σερβία. Leman Yilmaz, Artistic Director, Istanbul International Festival από την Τουρκία. Itzik Giuli, Artistic Director, Israel Festival από το Ισραήλ. Elmar Zorn, κριτικός θεάτρου από το Μόναχο της Γερμανίας. Camille Lοuis, Associate Dramaturg, Nanterre- Amandiers από το Παρίσι. Dino Mustafic, Artistic Director, International Festival από την Βοσνία. Rodrigo Fransisco, Artistic Director, Almada Festival από την Πορτογαλία. Goran Injac , Artistic Director, Mladinsko Theater από την Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας. Dina Amin, Artistic Director, International Festival for Contemporary and Experimental Theater από το Κάϊρο της Αιγύπτου. Armin Kerber, Artistic Director, Kur Theater από το Μπάντεν της Ελβετίας. Thomas Irmer, curator and theater professor. Attila Balazs, Artistic Director, Theater Festival από την Τιμισοάρα της Ρουμανίας. Dagmar Walser, Spielart Festival από το Μόναχο της Γερμανίας.

53η Δημήτρια – “Οι επισκέπτες του showcase μοιράζονται την εμπειρία τους μαζί μας”

 

Εικαστική Performance με τίτλο «Snow white» (Χιονάτη) από την Γαλλίδα Catherine Baÿ

Απόψε στις 19.00 θα απολαύσουμε στην Πλατεία Αριστοτέλους την performance “Snow white” της Γαλλίδας Catherine Baÿ. Μέχρι τις 22.00 θα μυηθούμε σε κάτι εντελώς διαφορετικό και θα γοητευτούμε από την γλώσσα του σώματος. Η Catherine Baÿ αναπτύσσει εντυπωσιακές performances με βάση την αναπαράσταση ενός θέματος ή ενός αντικειμένου που ο καθένας είναι σε θέση να ταυτιστεί. Παρατηρεί σχολαστικά τους κοινωνικούς κώδικες που σχετίζονται με αυτά τα στοιχεία προκειμένου να τους χειριστεί και να τους υπονομεύσει  με απροσδόκητους τρόπους. H performance είναι βασισμένη στο project «Blanche Neige» της Catherine Baÿ, με ειδική χορογραφία σε πρώτη παρουσίαση για τα Δημήτρια και σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης.

Τι λέει η Catherine Baÿ για την Θεσσαλονίκη, την performance της στα 53α Δημήτρια και τους καλλιτέχνες!
«Δεν είχα έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Για μένα η Ελλάδα είναι ο τουρισμός, οι καλοκαιρινές διακοπές, τα ακριβά σπίτια που μπορούν να αντέξουν μόνο οι Παριζιάνοι. Στο βάθος, όλα κλισέ και προκαταλήψεις! Πριν από 2 χρόνια με προσκάλεσαν να δημιουργήσω μια περφόρμανς για το φεστιβάλ. Μου άρεσε πραγματικά η Θεσσαλονίκη, γιατί βγαίνει από τα κλισέ της Ελλάδας. Μου αρέσει ο αστικός ιστός αυτής της πόλης που, παρά την μερική ακαμψία του (έχει εν μέρει ανακατασκευαστεί από έναν Γάλλο), παραμένει πολύ ζωντανή, σαν η ενέργεια των Ελλήνων να εισχώρησε ανάμεσα στα στενά κενά που υπάρχουν μεταξύ των κτιρίων. Αν υποθέσουμε ότι η πόλη συμβολίζει την ολοκλήρωση… τι θα συμβεί αν κλείσει τα σύνορά της, εμποδίζοντας οποιαδήποτε ανταλλαγή, οποιαδήποτε κυκλοφορία ιδεών, γνώσεων και ανθρώπων; Αυτό είναι το ερώτημα που είναι πρόθεσή μου να φέρω στο προσκήνιο με την performance. Εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε de facto μετανάστες. Φέρνουμε μια στροφή, μια νέα ματιά, μια ποίηση που επιτρέπει στην ανθρωπότητα να μείνει ζωντανή. Είμαστε το βασικό στοιχείο για να παραμείνει ζωντανός αυτός ο κόσμος».

Info:
Performance “Snow white”
Πέμπτη 11 Οκτωβρίου
Πλατεία Αριστοτέλους
19.00-22.00

Συντελεστές
Ερμηνεία: Catherine Baÿ
Κοστούμια: Roel Stassart
Ήχος: Ludovic Germain
Επιμέλεια: Αφροδίτη Οικονομίδου

Eυχαριστίες: Brownstone Foundation, Samantha Barroero, Γαλλικό Ινστιτούτο, Κέντρο Πολιτισμού, Δήμητρα Κορωναίου, συμμετέχοντες του workshop

“Το δαχτυλίδι της μάνας” στο Δημοτικό Θέατρο Άνετον

DSC06306

Αυτή η παράσταση ήταν sold out και περάσαμε μαζί της ένα διήμερο αξέχαστο στο Δημοτικό Θέατρο Άνετον. “Το δαχτυλίδι της μάνας” του Γιάννη Καμπύση, σε σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη, έφερε κοντά μας την ομάδα “C.for Circus”. Το έργο μας έδειξε μια ιστορία αποχαιρετισμού γραμμένη σε ντοπιολαλιά με εμπνεύσεις από τη ζωή του πεζογράφου Κώστα Κρυστάλλη. Με όχημα τη μουσική, την ποίηση και τη φαντασία, παρακολουθήσαμε στην πραγματικότητα μια τελετή αποχαιρετισμού ξαναγράφοντας τις τελευταίες σελίδες του ποιητή.

Συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης

0012___DHMHTRIA_8-10-18-ΑΠΘ___Foto__Magda_Slouka_____0012

Η ατμόσφαιρα ήταν ξεχωριστή και το ρεπερτόριο αυτό που θέλαμε για να  “βαφτίσουμε” την βραδιά μοναδική. Η συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης υπό τη Διεύθυνση του Γάλλου μαέστρου Philippe Forget με οκτώ έργα των Mozart, Sibelious, Elgas και Chopin ήταν μια ευχάριστη ανάσα μέσα στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ. Αύρα ξεχωριστή, γαλήνη με μουσικότητα, άνθρωποι που αγαπούν αυτή την μουσική βρέθηκαν εκεί για να δουν και αυτή την πλευρά των Δημητρίων.

“Mute” Μια σιωπή πολύ εποικοδομητική

0030___DHMHTRIA_6-10-18-MUTE-ANETON__foto_Magda_Slouka____0030

Ήταν όντως σαν μια σίγαση, κάτι βουβό αλλά άκρως έντονο. Το “Mute” του Γιώργου Αδαμαντιάδη σε σκηνοθεσία Στέλιου Πατσιά μας έφερε αντιμέτωπο με μια σιωπή πολύ εποικοδομητική. Είδαμε ένα σύγχρονο, νευρώδες και εύστοχο με θέμα την Ελλάδα του σήμερα, ιδωμένης μέσα από τον βίο και την πολιτεία δύο αδελφών-ληστών που εγκαταλείπουν την πόλη και  ανεβαίνουν στα βουνά για να επιδοθούν σε ένα δικό τους παιχνίδι άσκησης εξουσίας και δικαιοσύνης. Η σκηνοθεσία του Στέλιου Πατσιά είναι εύστοχη και αναδεικνύει ευεργετικά τις παθογένειες, τις αντιπαλότητες, αλλά και  τις αντιφάσεις που ακόμη ταλανίζουν τον τόπο. Γιατί είναι ωραίο να συμβαδίζει το θέατρο με την εποχή του.

«Περιμένοντας τον Γκοντό»

0086___DHMHTRIA_Perimenontas ton konto-__foto_Magda_Slouka____0086

Ποιες είναι οι ελάχιστες δυνατές προϋποθέσεις επανεκκίνησης της ζωής, μιας ζωής που ν’ αξίζει να τη ζήσει κανείς; Με αυτό το ερώτημα μας έβαλε στον κόσμο του ο Σάββας Στρούμπος σκηνοθετώντας την παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, με την Ομάδα «Σημείο Μηδέν» εν δράσει επί σκηνής. Στη διάρκεια της παράστασης περπατήσαμε πάνω στα ερείπια του κόσμου, σ’ ένα μέλλον λιγότερο ή περισσότερο κοντινό σε μας, όπου διατηρούνται ανοιχτά όλα τα τραύματα απ’ το παρόν και το παρελθόν της ανθρωπότητας, αλλά και οι προσδοκίες. Ήταν από τις πιο όμορφες εμπειρίες του showcase! Γιατί το έργο μας μίλησε σε μια γλώσσα που μπορεί να έρχεται από το χθες, αλλά εξακολουθεί να απευθύνεται στο σήμερα!

RELIC μια μαγική όσο και παράδοξη παράσταση

0110___DHMHTRIA_9-10-18-RELIC-SFAGEIA___Foto__Magda_Slouka_____0110

Για καλή μας τύχη, ο Ευριπίδης Λασκαρίδης μας μύησε στα Παλαιά Δημοτικά Σφαγεία σε μια μαγική όσο και παράδοξη παράσταση εμβαθύνοντας στη μεταμόρφωση και τη γελοιότητα, εκεί όπου το παιχνίδι και η έρευνα, το εξαντλητικό νόημα και η ανοησία ενισχύουν το ένα το άλλο. Πρόσωπα, γλώσσες, ιστορίες όλα μας οδήγησαν στο “Relic”. Το έργο ξεδιπλώθηκε στο κοινό σαν ένα ταξίδι μεταμορφώσεων και η ιστορία του ήταν… τόσο η ιστορία ενός προσώπου, όσο κι ενός τόπου. Το χιούμορ, η ανησυχία, το παράδοξο, το οικείο αποτέλεσαν τα βασικά χαρακτηριστικά της παράστασης και αν μάθαμε κάτι μέσα από όλο αυτό είναι πως σε αυτό τον κόσμο, το απόκοσμο φαντάζει αφοπλιστικά ανθρώπινο.

Εγκαίνεια της έκθεσης του Μανώλη Μπαμπούση με τίτλο “Προσοχή εκτελούνται έργα”

Εγκαινιάστηκε τη Δευτέρα 1 Οκτωβρίου σε ένα πολύ όμορφο κλίμα, στο Αλατζά Ιμαρέτ, η έκθεση του Μανώλη Μπαμπούση, “Προσοχή εκτελούνται έργα”, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 3 Νοεμβρίου. Η έκθεση διοργανώνεται από τη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης και εντάσσεται στο πρόγραμμα των 53ων Δημητρίων. Ο Μπαμπούσης, γνωστός εικαστικός καλλιτέχνης, εκθέτει ένα έργο μεταβλητών διαστάσεων στον χώρο – σε διάλογο με βιντεοπροβολές σχεδίων ανατομίας, φωτογραφιών και κειμένων του, συγκροτώντας μια ενιαία μεγάλη εγκατάσταση. Πολυάριθμα χάρτινα κοντάρια, φέρουν στην κορυφή τους την εικόνα του ίδιου προσώπου, σχηματίζοντας ένα πλήθος, ένα τέμπλο απέναντι μας που μας κοιτάζει μετωπικά. Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η υποκρισία, οι κυνικές ανταλλαγές, φαίνεται να μας χαμογελά ή να μας δείχνει τα δόντια του, ενώ στην πραγματικότητα υφίσταται μια εξωτερική πίεση, έναν καταναγκασμό. Μ’ έναν ανατρεπτικό, κριτικό και συνάμα ποιητικό λόγο, ο Μπαμπούσης με μια αποφθεγματική διατύπωση δίνει μια λαβή στο θεατή να σκεφτεί χωρίς να επιχειρεί να τον πείσει ή να τον νουθετήσει. Η επιφάνεια του δέρματος σύρεται ως μια θεατρική αυλαία που αποκαλύπτει με ακρίβεια την επιστημονική ανάγνωση της ανατομίας του ανθρώπινου σώματος, της μη ορατής μορφής και λειτουργίας του. Αυτήν τη σχέση του εσωτερικού, της πρόθεσης, και του εξωτερικού, του αποτελέσματος, ο καλλιτέχνης την μεταφέρει στο πεδίο της ποίησης, της εικαστικής έκφρασης και της κοινωνικής ζωής. Στο επίπεδο της κοινωνικής ζωής ο καλλιτέχνης σχολιάζει τις εξαρτήσεις και τις δεσμεύσεις του ιδιωτικού από το δημόσιο, της καλλιτεχνικής δημιουργίας από τους θεσμούς της τέχνης. Παράλληλα, οι βιντεοπροβολές Ανατομίες Ι, ΙΙ, με μουσική του Joachim Latarjet, που προβάλλονται στην έκθεση, μας καλούν με την ευρηματική ροή και την υπαινικτική αμεσότητα των φωτογραφικών εικόνων να προβληματιστούμε γύρω από την πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Θίγει κριτικά πολυδιάστατα ζητήματα που αφορούν τόσο τις διαφορετικές διαδρομές και εμμονές του Μπαμπούση, όσο και διαχρονικά ζητήματα της ανθρώπινης συνθήκης.