Ήταν όντως σαν μια σίγαση, κάτι βουβό αλλά άκρως έντονο. Το “Mute” του Γιώργου Αδαμαντιάδη σε σκηνοθεσία Στέλιου Πατσιά μας έφερε αντιμέτωπο με μια σιωπή πολύ εποικοδομητική. Είδαμε ένα σύγχρονο, νευρώδες και εύστοχο με θέμα την Ελλάδα του σήμερα, ιδωμένης μέσα από τον βίο και την πολιτεία δύο αδελφών-ληστών που εγκαταλείπουν την πόλη και ανεβαίνουν στα βουνά για να επιδοθούν σε ένα δικό τους παιχνίδι άσκησης εξουσίας και δικαιοσύνης. Η σκηνοθεσία του Στέλιου Πατσιά είναι εύστοχη και αναδεικνύει ευεργετικά τις παθογένειες, τις αντιπαλότητες, αλλά και τις αντιφάσεις που ακόμη ταλανίζουν τον τόπο. Γιατί είναι ωραίο να συμβαδίζει το θέατρο με την εποχή του.