50α Δημήτρια

Φ για το φεστιβάλ, F για το μέλλον, Φutureβαλ ή και Futureval για το Φεστιβάλ του Μέλλοντός μας.

F για το φεστιβάλ, F για το μέλλον, Futureβαλ για το Fεστιβάλ του μέλλοντός μας. Η ρευστότητα της εποχής απεικονίζεται στη γλώσσα και τις «δανειακές» συμβάσεις της, ποιοι είμαστε, πού πάμε, ποια είναι τα εργαλεία και οι εκφραστικοί μας κώδικες, μέσω των οποίων ορίζουμε τη θέση μας στον παρόντα κόσμο; Πώς επικοινωνούμε;

Πενήντα χρόνων πλέον τα Δημήτρια, βλέπουν τον κόσμο να ομογενοποιείται αλλά και να αποσυντίθεται ταυτόχρονα. Να «συγκοινωνεί» καλωδιωμένος υπό το πλέγμα των νέων τεχνολογιών αλλά και να βιώνει απίστευτους κατακερματισμούς. Όλα εν παραλλήλω: αδυσώπητοι ενεργειακοί και θρησκευτικοί πόλεμοι στην Ανατολή και εύθραυστες «ειρήνες» στη Δύση. Ευδαιμονικοί ρυθμοί ανάπτυξης για τον ευρωπαϊκό Βορρά και αβυσσαλέα οικονομική κρίση για τον αντίστοιχο Νότο. Μεταιχμιακό, αχανές και θολό από πλευράς ορίων στο χώρο και το χρόνο, το «σήμερα», που ορίζεται ως «τώρα», διαθέτει μια πολλαπλότητα αφηγήσεων, αναλόγως των εθνικών αλλά και των υπερεθνικών δεδομένων, όπου εντός τους συντίθεται αλλά και αποσαθρώνεται. Κινείται ή παραμένει στάσιμο. Προσφέρει διεξόδους και λύσεις ή καταγράφει βαρομετρικό χαμηλό.

Κύματα προσφύγων με δυστοπικό μέλλον διασχίζουν με σαπιοκάραβα θανάτου τη Μεσόγειο, ιδανικό παραθεριστικό τόπο-προορισμό ευδαιμονικού τουρισμού. Στρατηγικές ανάπτυξης για καλύτερες αποδόσεις κεφαλαίων, γκρίζες ζώνες και πολύχρωμες διαφημίσεις, πρωτογενή πλεονάσματα και άστεγοι που ψάχνουν στους κάδους. Συμβαίνει τώρα και συμβαίνει ταυτόχρονα. Το κοιτάμε. Μας προβληματίζει. Ζούμε εντός των αντιφάσεων αλλά και των μεταβλητών τους.

Χωροθετημένα και οριοθετημένα στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που μόλις τα τελευταία χρόνια επανεφευρίσκει τον εαυτό της και φιλοτεχνεί το νέο της πρόσωπο επανασυνδεόμενη με την κοσμοπολίτικη ιστορία της, το φεστιβάλ των Δημητρίων καλείται κι αυτό με τη σειρά του να δομήσει μια νέα ταυτότητα, να παρουσιάσει και να καταγράψει έναν σύγχρονο καλλιτεχνικό λόγο. Μετά από δομικές αλλαγές, από εργοτάξιο σε θερμοκήπιο και από θερμοκήπιο σε πλατφόρμα σύγχρονης καλλιτεχνικής συμμετοχής, τα Δημήτρια συνεχίζουν να δοκιμάζουν τα όρια της φεστιβαλικής εμπειρίας.

 

F για το φεστιβάλ, F για το μέλλον, Futureβαλ για το Φεστιβάλ του μέλλοντός μας. Ποικιλία απόψεων, εκτιμήσεων και αφηγήσεων.

Πόσο όμως μπορείς να μιλήσεις για τέχνη και διέξοδο προς τον ορίζοντα χωρίς να θεωρηθείς εστέτ και εκτός τόπου και χρόνου; Ο Μάνος Χατζιδάκις στο «Περί παιδείας» παραμένει επίκαιρος όσο ποτέ, ορίζοντας το ζητούμενο ως «πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τα άστρα».

Μερικές δεκαετίες αργότερα, έρχεται το “Interstellar”, η πολυσυζητημένη ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, που δείχνει να «συνομιλεί» ευθέως με τον προβληματισμό του μεγάλου Έλληνα: «Ορίζαμε πάντα τους εαυτούς μας από την ικανότητά μας να υπερβαίνουμε το απίθανο, να εξερευνούμε και να κατακτούμε το άγνωστο. Μετρούμε σαν κατορθώματα τις στιγμές αυτές. Αυτές τις στιγμές που τολμήσαμε να στοχεύσουμε υψηλότερα, να διαρρήξουμε τα φράγματα, να φτάσουμε στα αστέρια. Να κάνουμε το άγνωστο γνωστό. Σήμερα μετρούμε τις στιγμές αυτές ως τα πιο περήφανα επιτεύγματά μας. Όμως σήμερα μοιάζει πως όλα τούτα τα χάσαμε. Την τόλμη, την ανησυχία, το πρόταγμα για κατάκτηση νέων κόσμων. Ίσως μάλλον ξεχάσαμε ότι είμαστε ακόμα προορισμένοι να είμαστε πρωτοπόροι. Και πως παρά τα όσα πετύχαμε είμαστε ακόμα στην αρχή. Τα πιο σπουδαία μας κατορθώματα δεν μπορεί παρά να μένουν πίσω μας. Γιατί πάντα η μοίρα μας θα στέκει από πάνω μας. Θα αιωρείται. Ας την προσκαλέσουμε, ας την τολμήσουμε».

F για το φεστιβάλ, F για το μέλλον, Futureβαλ για το Φεστιβάλ του μέλλοντός μας. Τα φετινά Δημήτρια, στον καιρό της απόγνωσης και των μελαγχολικών ως προς την πορεία του κόσμου ενατενίσεων αλλά και των συναρπαστικών οριζόντων που ανοίγουν οι επιστήμες και η τεχνολογία, προτάσσουν εμπειρία και δράση. Προκαλούν αλλά και προσκαλούν τη Θεσσαλονίκη να βγει στους δρόμους και να βιώσει τη γιορτή.

Ανιχνεύοντας και προτείνοντας μερικές από τις καλλιτεχνικές κοινότητες, που σε πείσμα της εσωστρέφειας επιμένουν άφοβα να εξερευνούν αυτό το «μεταιχμιακό διάστημα» που ορίζεται ως «παρών χρόνος», τα 50ά Δημήτρια επιθυμούν να συνδεθούν ευθέως με τον καλλιτεχνικό προβληματισμό: σε μια εποχή, όπου όλα μοιάζει να έχουν ειπωθεί, επιχειρούμε να ορίσουμε το νέο, το άφοβο, το κοσμοπολιτικά τολμηρό και εθνικά αληθές ταυτοχρόνως. Να διασχίσουμε και να υπερβούμε τα όρια βεβαιοτήτων, για να ξανασκεφτούμε την ανθρώπινη κατάσταση. Να συνδέσουμε τον τόπο, που στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης υποδέχτηκε τη διασπορική πραγματικότητα, με την τέχνη, μέσα από ένα φεστιβάλ που φλερτάρει με την ιδέα του «έκ-κεντρου», του υβριδικού, του νομαδικού. Με πυξίδα το «κάπου ανάμεσα», στα καλλιτεχνικά είδη, τις ανθρωπογεωγραφίες και τις συμβατικές θεωρήσεις, ακόμη και με τα περιορισμένα οικονομικά μέσα που διαθέτουμε. Σε μια Θεσσαλονίκη, όπου συνυπήρχαν κάποτε ποικιλίες εθνοτήτων και αφηγήσεων, ίσως η απάντηση να κρύβεται στη φετινή ποικιλία απόψεων!

F για το Φεστιβάλ, F για το Μέλλον, Futureβαλ για το Φεστιβάλ του μέλλοντός μας. Θέατρο, μουσική, χορός, performance, εικαστικά, λόγος, έρευνα, κινηματογράφος, ημερίδες, workshops, και η πόλη ως τελικός αποδέκτης και κριτής. Κι ένα τελευταίο Φ, ως υστερόγραφο: Φύγαμε!

Αναζήτηση